Editorial, 49/2014

Abstract

Bezprecedensowy rozwój nauk przyrodniczych ostatnich dziesięcioleci może sprawiać wrażenie, że tzw. humanistyka traci na znaczeniu skoro często nie daje ostatecznych odpowiedzi, nie poprawia materialnych warunków życia, nie przyczynia się do innowacyjności gospodarki i nie podnosi produktu krajowego brutto. To częsta opinia. I błędna. Po pierwsze, obiegowy podział na humanistykę i nauki przyrodnicze jest niedoskonały. Nie bardzo wiadomo, gdzie umieścić nauki prawne, społeczne, medyczne czy ekonomiczne, w których wiedza o człowieku łączy się z wiedzą o jego otoczeniu, a jedne i drugie dają nam nie tylko wiedzę, ale i zrozumienie siebie i otoczenia, zaś niektóre z nich są normatywne. Badacze przyrody potrzebują refleksji humanistów tak samo jak humaniści potrzebują wiedzy przyrodników, a domniemany rodzaj naturalny „wiedza ludzka” nie dzieli się na gatunki naturalne: nauki przyrodnicze i humanistyka. Wiedza i zrozumienie świata są nierozłączne. Po drugie, zwolennicy tezy o wyższości nauk przyrodniczych nad humanistyczny- mi zdają się pozostawać pod wrażeniem ogromnego wpływu, jaki za pośrednictwem technologii i przemysłu nauki przyrodnicze wywierają na życie społeczne od nieco więcej niż dwustu lat. To niedługo. Zapominają też, że to przecież niekończące się dys- kusje humanistów wpływają na życie społeczne i miejsce, jakie zajmują w nim nauki przyrodnicze. Z tych dyskusji, a nie z samych odkryć przyrodników, wyłania się kultura, kształtująca oczekiwania jednostek, które z kolei prowadzą do zmian etycznych i prawnych. (…)